Artykuły
O czym warto pamiętać gdy umarła bliska osoba.
Modlitwa. Wiara uczy nas, że w chwilach trudnych i doświadczeniach człowiek znajduje pomoc i łaskę od Boga. Warto zatem pamiętać o modlitwie za zmarłego i jego rodzinę:
- modlitwy przy zmarłym w domu i kaplicy
- różaniec w kaplicy (kostnicy) lub w kościele parafialnym wieczorem od dnia śmierci do dnia pogrzebu, z tym że ta ostatnia modlitwa odmawiana jest pół godziny przed pogrzebem. Modlitwę może prowadzić ktoś z rodziny lub inna świecka osoba, która chętnie i umiejętnie będzie im przewodniczyć.
- krewni osoby zmarłej przed pogrzebem przystępują do spowiedzi. W kościele parafialnym okazja do sakramentu pokuty jest w dni powszednie pół godziny przed mszami, które są odprawiane o godz. 6:30 i 17:30 oraz w niedziele na początku każdej Eucharystii. W innych sytuacjach trzeba poprosić kapłana o spowiedź indywidualnie.
- w dniu pogrzebu przyjętą w stanie łaski uświęcającej Komunię św. można ofiarować za zmarłego.
- zwyczajowo w 30 dzień po śmierci odprawiana jest za zmarłego Msza św., a o jej terminie informuje się krewnych, znajomych i sąsiadów. Podobnie jest też ze Mszą św. w rocznicę śmierci. Takie terminowe (roczne) Msze św. zamawia się w kancelarii parafialnej z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem.
Formalności.
Fakt śmieci i pogrzebu należy zapisać w księgach parafialnych i księdze cmentarnej. Parafia dokonuje tego na podstawie aktu zgonu wydanego przez USC, który należy przedstawić duszpasterzowi w kancelarii parafialnej
Każda sytuacja życiowa człowieka, jeśli patrzy się na nią oczyma wiary, jest dla niego jakimś wezwaniem Bożym. Także i szczególnie trudna sytuacja, jaką jest choroba. Każda choroba przypomina nam, chrześcijanom, że nasze przebywanie na ziemi jest tylko czasowe. Nasza ojczyzna jest w niebie.
Choroba i cierpienie chrześcijanina mają wielkie znaczenie dla samego chorego jak i dla całego świata. W ochrzczonym żyje Chrystus, ochrzczony cierpi z Chrystusem i przez to przyczynia się do zbawienia własnego i całego świata. Zadaniem chorego jest, aby swoim przykładem napominał innych, by nie zapomnieli o sprawach istotnych i wartościach wyższych. Dopomaga mu w tym przyjęcie sakramentu namaszczenia, w którym do chorego przychodzi Chrystus Pan, Ten, który troszczy się o chorych, uzdrawia ich dusze i ciała; cierpiał dla nas, ludzi i zbawia nas prze ofiarę swoich cierpień.
Sakrament namaszczenia chorych udziela łaski Ducha Świętego, która podnosi zaufanie człowieka chorego do Boga, umacnia go w cierpieniach, pomaga mu do zbawienia, pomaga wrócić do zdrowia, jeśli jest to pożyteczne dla zbawienia duszy, gładzi grzechy powszednie, a również ciężkie, jeśli przyjęcie sakramentu pojednania jest niemożliwe.
Przygotowanie mieszkania: stół nakryty białym obrusem, krzyż, świeca. W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych powinni modlić się wspólnie także domownicy. Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić w następujących przypadkach:
- jeśli jest poważna choroba
- osobom starszym wiekiem
- przed operacją medyczną
- nieprzytomnym lub psychicznie chorym, jeśli można przypuszczać, że w normalnych warunkach życzyłyby sobie przyjęcia tego sakramentu.
SAKRAMENTU TEGO NIE UDZIELA SIĘ ZMARŁYM!
Sakrament Namaszczenia Chorych udzielany jest w naszej parafii podczas odwiedzin chorych w I piątek miesiąca, regularnie w szpitalu, a w nagłych wypadkach - na wezwanie.
Każde małżeństwo zawarte jako trwała wspólnota życia mężczyzny i kobiety posiada swoją godność i jest z natury dobre, bo jest ustanowione przez Stwórcę nieba i ziemi.
Związek małżeński dwojga ochrzczonych i bierzmowanych jest święty, bo jest sakramentem, znakiem świętym i obrazem związku, jaki istnieje między Chrystusem, a wspólnotą wierzących w Kościele.
Małżeństwo jest świętą rzeczywistością również w odniesieniu do celu ostatecznego. Od chwili ślubu dwoje ludzi wędruje wspólną drogą, poprzez wspólne zamieszkanie, dążenie do osiągnięcia godnego poziomu życia materialnego i kulturalnego, a poprzez to, do wzajemnego uświęcenia. Sakrament małżeństwa daje małżonkom zdolność i stałą gotowość do wszelkich poświęceń i ofiar.
Do istoty małżeństwa należy jedność, nierozerwalność i otwartość na płodność. Poligamia jest przeciwna jedności małżeństwa; rozwód rozłącza to, co Bóg złączył. Odrzucenie płodności pozbawia życie małżeńskie dziecka, które jest najcenniejszym dare m małżeństwa.
Chrześcijańskim dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują pierwsze głoszenie wiary. Dlatego dom rodzinny słusznie jest nazywany "Kościołem domowym", wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.
Dokumenty potrzebne do uzyskania sakramentu małżeństwa:
- Metryka Chrztu
- Zaświadczenie o odbytym kursie przedmałżeńskim.
- Świadectwo nauki religii z ostatnich klas szkoły podstawowej, gimnazjum lub szkoły średniej.
Każdy grzech oddala człowieka od Boga, zrywa więź nawiązaną w sakramencie chrztu świętego, nie pozwala w pełni korzystać z Bożej łaski. W sakramencie pojednania Bóg za pośrednictwem Kościoła, którego przedstawicielem jest kapłan, przebacza nam popełnione grzechy, darowuje, przynajmniej częściowo karę za grzechy oraz na nowo obdarowuje łaską i umocnieniem.
Człowiek wierzący korzysta z dobrodziejstwa sakramentu pojednania godnie i możliwie często, a bezzwłocznie w przypadku popełnienia grzechu ciężkiego (świadome i dobrowolne przekroczenie przykazań Bożych lub kościelnych w rzeczy ważnej).
Warunki dobrej spowiedzi:
- Rachunek sumienia - przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze odprawionej spowiedzi.
- Żal za grzechy - boleść duszy z powodu zranienia Boga - Najlepszego Ojca. Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu.
- Postanowienie poprawy - postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to dotyczy także naprawy wyrządzonego zła.
- Szczera spowiedź - wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem (Boga nigdy nie okłamię).
- Zadośćuczynienie - wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech.
W naszej Kaplicy spowiedź odbywa się pół godziny przed każdą Mszą Świętą.
Chrzest jest pierwszym i najpotrzebniejszym sakramentem, który czyni nas dziećmi Bożymi i członkami Kościoła katolickiego. Ale sam chrzest nie wystarczy. Dziecko Boże powinno się rozwijać ku pełni dojrzałości. Sakramentem chrześcijańskiej dojrzałości jest bierzmowanie, w którym Chrystus udziela nam swojego Ducha Świętego. Chrześcijaninem jest się w takim stopniu, w jakim uczestniczy się w życiu Chrystusa, do prowadzenia którego człowiek jest namaszczony Duchem Świętym. Jest to Duch prawdy i miłości, Duch odwagi do dawania świadectwa, Duch odpowiedzialności za rozwój Kościoła, Duch obecności Chrystusa w świecie.
Bierzmowanie podobnie jak chrzest wyciska w duszy chrześcijanina duchowe znamię, czyli niezatarty charakter. Dlatego ten sakrament można przyjąć tylko raz w życiu. Sakrament bierzmowania może i powinien przyjąć każdy ochrzczony. Aby godnie przyjąć sakrament, należy być w stanie łaski uświęcającej, odpowiednio przygotowanym i zdolnym do świadomego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych. Istotnym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie krzyżmem świętym czoła ochrzczonego wraz z włożeniem ręki przez szafarza (biskupa) i słowami: "PRZYJMIJ ZNAMIĘ DARU DUCHA ŚWIĘTEGO". Zaniedbanie przyjęcia tego sakramentu jest wielką stratą, utratą rozwoju do pełni, jaką zamierzył dla nas Bóg.
Świadkami bierzmowania z zasady powinni być rodzice chrzestni kandydata, a gdy jest to niemożliwe, wówczas inni wierzący, bierzmowani i praktykujący katolicy, ale nie rodzicie kandydata. W czasie obrzędów sakramentu świadek kładzie prawą dłoń na ramieniu kandydata na znak, że będzie go wspierał radą i czynem w życiu zgodnym z wyznawaną wiarą.
Przygotowanie młodzieży odbywa się podczas specjalnych katechez urządzanych w parafii.
